Bisikletim beni nereye götürüyorsa…
Evvel zaman içinde kalbur saman içindeydi bir varken bir yokken bir karar alıp onu uygulamaya başladım. ‘’Aybüke nereye?’’ dedi arkamdan gelen bir ses. Onu aldırmıyor, aldırmak istemiyordum. Artık burada saklanarak yaşamaktan bıkmıştım. Gidiyorum. Bisikletim beni nereye götürüyorsa oraya gidiyorum. Tabi ki de bundan bir hafta önce bütün hazırlıklarımı yapmıştım. Ömrüm boyunca sahip olduğum tek çantaya ihtiyacım olacak yiyecek ve aletleri koymuştum. Hiçbir eksiğim yok. Yeni hayatıma ilk adımı atmak için pedalları çevirebilirim.
*****
Şimdi ne yapacağımı bilmiyorum çünkü hiç bilmediğim bir yerdeyim ve tanıdığım kimse yok. Evden ne kadar uzaktayım onu da bilmiyorum ama hala karalıyım. Bir yandan da şaşkınım kimse arkamdan gelmedi. Beni bu ailede istemediklerini düşünüyorum. Sonra belki de korktukları için gelmediklerini düşünüyorum. Devletimiz monarşi ile yönetiliyor ve insanlar istediği gibi yaşayamıyorlar. Kralın adamlarından korkuyorlar. Ben onlar gibi korkak olmak istemiyorum. Farklı diyarlara gidip özgür olmak istiyorum. Ne güzel hayaller fakat bu ülkeden çıkabileceğimi sanmıyorum ama bir tarafım da şansımı denememi söylüyor. Kendimi iyi hissetmiyorum, karnım guruldamaya başladı. Yanımdaki yiyecekler de çok az maalesef sadece üç gün yeter bunlar bana. Biraz atıştırmak en iyisi. Bisikletimi durduruyorum. İniyor, çantamı açıyor, evde hazırladığım sandviçi poşetinden çıkarıp yiyorum. Karnım doyduğuna göre devam edebiliriz.
*****
Ne oluyor anlamıyorum ama bisikletim çok zor ilerliyor. Karşı yolda bir öküz duruyor. Şaşılası bir durum çünkü yakınlarda başka öküzler yok. Öküzden gözümü alamıyorum sanki bana bir şey demek istermiş gibi bakıyor. O anda da bisikletimin ön tekerleğinin çıkmasıyla kendimi yerde buluyorum. Canım acıyor, dizim kanıyor. Birden aklıma öküz geliyor, öküz neden bende böyle bir etki yarattı anlayamıyorum. Bisikletimi tamir edemem peki ya ben nasıl hayallerimdeki yeri bulacağım? Ağlıyorum. Bisikletim yok, yiyeceğim yok, burada kaldım ve bana yardımcı olabilecek kimse yok. Koca caddede sadece öküz ve ben varız. Öküz hızlıca yanıma doğru geliyor, çok korkuyorum. Sonumun geleceğini düşünüyorum. O evden çıkıp böyle delice bir şey yaptığım için bin pişmanım. Öküz daha da hızlanıyor, kaçamam dizim yaralı ve kalkamayacak bir durumdayım. Öküzün bana toslaması an meselesi fakat öküz ayaklarımın dibine gelince duruyor. Çok şaşkınım. Öküz kafasıyla üstüne binmemi işaret ediyor. Anlıyorum ama bunun mümkün olamayacağını biliyorum sonuçta normal bir öküz. Beynimin bana oyun oynadığını düşünüyorum ama daha sonra öküzün üstüne biniyorum. Başka şansım yok.
*****
Öküzle bayağı yol katediyoruz. Bir ara uyumuşum. Öküz beni dürtüyor. Önüme baktığımda bir tabela görüyorum ‘’İSTANBUL’’. Böyle bir yeri hiç duymamış, görmemiştim. Öküzlere beraber şehre giriyoruz. Öküzden artık korkmuyorum. Sessiz bir arkadaşımmış gibi, onun demek istediği her şeyi de anlıyorum. Bana şehri gezdiriyor, çok güzel bir yer. Her yer cıvıl cıvıl. Tek sorumuz var: İkimize yetecek kadar yiyeceğimiz yok. Çantamı çıkarıyorum. Sadece küçük bir ekmek parçası var. Bu ne beni ne de onu doyurur. Öküz çantaya bakıyor ve yerden ot koparmaya başlıyor, ne yapmaya çalıştığını anlamıyorum. Kopardığı otları çantama koyuyor. Çantayı kapatıyor ve ağzında taşımak istediğini belirtiyor. Bir şey demiyorum.
*****
Gece karanlığı çökmeye başladı fakat hala aç ve halsizim. Üşüyor, hapşırıyorum. Öküz çantayı sallıyor, yanına gidiyorum ve çantamı açmamı istiyor. Çantamı açtığımda ot görmeyi planlarken, taze mi taze yiyeceklerle karşı karşıya kalıyorum. Bir öküze bir çantamın içine bakıyorum. İnanamıyorum. Mutluyum çünkü o kadar açım ki… Yemeye başlıyorum hemen, öküz de bana eşlik ediyor. Öküzden şüpheleniyorum çünkü onunla buluştuğumdan beri garip olaylar oluyor.
*****
İstanbul çok güzel bir yermiş. İnsanlar mutlu, huzurlu ve en önemlisi güvendeler. Öküzle yine küçük bir seyahate çıkıyoruz İstanbul sokaklarında. İstanbul’un altını üstüne getiriyoruz ama bu güzel şehri gezmeye doyamıyoruz. Öküz benden yine çantamı istiyor. Yine garip bir şeyler yapacağını seziyorum. Ve betonun arasından fışkırmış bir ot tutamını koparıp çantaya koyuyor. Bu sefer o ot neye dönüşecek merak ediyorum açıkçası. Öküz hiçbir şey olmamış gibi yola devam ediyor.
*****
Yürürken yolda bir lunapark görüyorum ve uzun zamandır lunaparka gitmediğimi düşünüyorum. Lunaparka gitmeyi çok özlemişim. Öküz sanki hafızamı okuyor ve yönünü lunaparka doğru çeviriyor. Seviniyorum. Lunaparkın kapısında bekliyor ve içeri girmemi işaret ediyor. Ne kadar onu yalnız bırakmak istemesem de sanki lunapark beni içine doğru çekiyor. Kendime engel olamayıp lunaparka girip anın tadını çıkarıyorum.
*****
Çok yoruldum ve eğlendim artık öküzün beklediği yere doğru yola koyulmalıyım. Öküzün yanında yaşlı bir adam var, sahibi mi acaba? Koşarak öküzün yanına gidiyorum, öküzümü kimseye vermem. Yaşlı adam çantadan bir kâğıt (üstünde bir şey yazıyor ama okuyamıyorum) ve dört anahtar çıkarıyor. Bunlar da ne şimdi? Öküz yaşlı adamın bizi kâğıtta yazan adrese götürmemizi söylüyor. Öküz konuşabiliyormuş meğerse, peki ya benimle neden konuşmadı da hep bir şeyler işaret etti? Neyse bu konuyu düşünmenin vakti değil şu an. Öküzden bir açıklama bekliyorum ve o da geç kalmıyor yanıt vermekte.
*****
Bu adamı lunaparkta bulmuş ve adam İstanbul’un yerlisiymiş. Çantaya koyduğu bir tutam ot beklenmedik bir şekilde dört anahtar ve üstünde bir adres yazan kâğıda dönüşmüş. Şaşırmadım çünkü artık alıştım. Bu adam da bizi o adrese götürecek ve o adres bizim için neden önemli, ne işimize yarayacak inceleyeceğiz. Bu çanta acaba daha ne zamana kadar bize oyunlar oynayacak?
Sonunda geldik eve, adam bizi bırakınca öküz ona bir miktar para verdi ve buradan derhal gitmesini söyledi. Karşımda çok güzel bir ev ve bahçe var, adeta büyülendim. Burada kim yaşıyorsa çok şanslı, diye içimden geçirdim. Bahçenin içine girebilmemiz için ilk önce dibimizde duran büyük, demir, siyah kapıyı açmalıyız. Öküz anahtarları çantadan almamı ve tek tek denememi söylüyor. Dediklerini yapıyorum fakat anahtarları denerken ellerim titriyor zar zor anahtarları deliğe sokabiliyorum. Öküzle beraber giriyoruz bahçeye. Kimseler ortalıkta yok. Bizi karşılayan de kimse olmadı. Evde de kimse yok sanırım ne bir ses ne bir insan görüntüsü var ama bahçe çok bakımlı. Ayaklarımın altında; yanları taşlarla belirginleştirilmiş bir patika, sağımda ve solumda güzel kokulu rengarenk çiçekler… Öküze burada kimin yaşadığını soruyorum. ‘’Kimse…’’ cevabını veriyor. ‘’Burası bizim mi, biz mi kalacağız burada?’’ diyorum şaşkınlık ve hayretle. Evet, cevabını duyar duymaz çok seviniyorum çünkü günlerdir akşamları ya dükkân arkalarında ya da parklarda geçiriyorduk. Bu evi hemen keşfe çıkmak istiyorum. Bilmediğim (ki çok yer var) alanlara bakmak ne için kullanacağımı belirlemek istiyorum. Çantadan dört anahtar çıkmıştı, ikisini ev ve bahçe kapısı için kullandım. Diğer iki yapının evin arkasındaki arka bahçede olabileceğini düşünüyorum ve koşarak gidiyorum oraya. Evet, arka bahçede bir garaj var. Anahtarı deniyorum ve ilk denemede açılıyor kapı. İçeride bisiklet var. Öküzü gördüğümde bisikletimin ön tekerleği çıkmıştı ve onu orada bırakmak zorunda kalmıştım. Çok üzülmüştüm o zaman çünkü bisikletimi gerçekten çok seviyordum ama karşımda duran bisiklet kırılan bisikletimden çok daha güzel. Göz yaşlarımı tutamıyorum. Bunlar mutluluk göz yaşları. Öküzü buluyorum o da beni bir yere götürmek istiyor. Onun için de bir geniş yapı var, burası da onun yaşam alanı olmalı.
*****
Sonunda heyecanımızdan sıyrıldık ve evimize yerleştik. Çok mutluyum artık hayallerimdeki hayata sahibim. Artık öküzümle bir ömür böyle yaşamaya hazırım.
SON
- Bisikletim beni nereye götürüyorsa… - 17 Ocak 2021
- Uyanmak - 17 Ocak 2021